حق مسکن در عقدنامه چیست؟ حق مسکن زن در عقدنامه – اجازه مسکن زن در عقدنامه چیست؟

حق مسکن در عقد، حق تعیین محل زندگی، نوع مسکن، متراژ خانه و کلیه ویژگی های مربوط به محل اقامت در طول زندگی مشترک است که به زوجه داده می شود.

با ذکر حق مسکن در عقدنامه، زوج موظف است منزلی مطابق با تمام شرایطی که زوجه برای محل زندگی تعیین می کند، تهیه نماید.

حق مسکن در عقدنامه چیست؟

حق مسکن در عقد، به معنای اختیار زوجه، بر انتخاب محل خانه و نوع و ویژگی های مسکن از جمله متراژ، قیمت، منطقه سکونت، و … می باشد.

حق مسکن در عقد، یکی از مسائل مهم در باب ضروریات حقوقی زن در زندگی مشترک است که او جایگاه او را به عنوان شریک زندگی با اختیار نظر دهی و انتخاب و تعیین محل زندگی، تثبیت می کند.

حق مسکن در عقد، می تواند ریشه بسیاری از تنش های آتی و مشکلات و اختلافات زناشویی و خانوادگی را رفع نماید.

حق مسکن در عقد، اختیاری است که توسط زوج به زوجه داده می شود و این بدان معنی است که اساسا، حق انتخاب محل زندگی و منزل به عهده مرد است.

حق مسکن در عقد، تعهد زوج برای پذیرش قدرت اختیار و انتخاب زوجه در تعیین محل زندگی است.

معمولا در تفکر عامیانه، تعریف حق مسکن در عقد، به معنای صاحب خانه شدن زوجه و یا تعهد زوج به خرید خانه به نام زوجه است؛ اما حق مسکن، چیزی جدا از حقوق و تعهدات مالی بوده و در مرتبه بسیار فراتر یعنی امکان اختیار و انتخاب که ویژگی شایسه و اصیل انسانی در آفرینش است، تعریف می گردد.

در درجه اول باید دقت نمود که طبق قانون شرع و قانون خانواده، تهیه منزل مناسب جهت زندگی، بر عهده زوج بوده و بخشی از مسئولیت های وی در پرداخت نفقه است.

تهیه مسکن برای زندگی، زیر مجموعه مفهوم نفقه بوده و حقی است برای زن که بر گردن مرد و دین او به زنش است.

تهیه مسکن، به عهده زوج  است و نفقه زوجه محسوب می شود.

نفقه، به معنای تامین مایحتاج زندگی برای زوجه است که شامل نیازهای شخصی و فردی او و نیازهای مشترک می شود. در یک کلام نفقه، تضمین و تعهد مرد برای تامین آسایش و رفاه زن است.

مسکنی که زوج برای زندگی مشترک و در قالب نفقه، تهیه می کند، می تواند استیجاری باشد، این مسکن می تواند ویلایی یا یک واحد آپارتمان باشد، می تواند در هر شهری و در هر منطقه ای، قرار داشته باشد.

لازم به ذکر است که اگر در شرایط ضمن عقد، هیچ شرطی برای نوع و محل مسکن، از جانب زوجه ثبت نشده باشد، حق تعیین مسکن به طور کامل بر عهده زوج بوده و مسکنی امن که حداقل های تعریف شده در قانون را داشته باشد، مورد قبول است.

اهمیت شرط حق مسکن در عقد برای زوجه

در ادامه تاکید می کنیم که وقتی زوج هیچ تعهدی بر پذیرش شرایط از پیش تعیین شده در انتخاب مسکن، هنگام عقد، بر گردن نگرفته باشد، زوجه هیچ حق قانونی برای نظر دادن و انتخاب مسکن و محل زندگی نداشته و موظف است در منزلی که شوهرش برای سکونت انتخاب کرده، زندگی کند.

زوجه حتی اگر خودش صاحب مسکن جداگانه باشد، حال چه این مسکن، مستقلا به او تعلق داشته باشد و چه اینکه توسط همسرش برای او خریداری یا اجاره شده باشد، اما حق ترک منزل مشترک با همسرش را نداشته و با وجود منزل شخصی و مستقل، باید در مسکنی اقامت کند که شوهرش در آنجا ساکن است.

حق مسکن در عقدنامه، حق سکونت برای زن

با این توضیحات، تا حد زیادی اهمیت و ضرورت ثبت قید حق مسکن در عقد، مشخص شد.

حق مسکن در عقد، به زوجه امکان می دهد که حتی اگر از پیش شرطی برای نوع مسکن یا محل زندگی، مشخص نکرده است، به طور کامل در مورد تمام وجوه مربوط به محل زندگی، نوع مسکن و اجاره ای بودن یا نبودن آن، راسا، تعیین کننده باشد و زوج موظف است آن مسکنی را که زوجه انتخاب کرده یا تعیین نموده در محل مورد نظر وی، تهیه کند.

حق مسکن در عقد، به طور کامل اختیار تعیین محل سوکن را از زوج سلب کرده و اختیار کامل را به زوجه می دهد.

آیا حق مسکن زوجه، به معنای عدم امکان تملک محل سکونت توسط زوج است؟

حق مسکن در عقد برای زوجه، منافاتی با این قضیه که قرارداد معامله مسکن به نام زوج باشد نداشته و زوج اگر بخواهد، ملک را به نام همسرش خریداری می کند و اگر هم خیر، خودش مالک خواهد بود یعنی حق مسکن، به معنای حق تعیین مسکن و محل زندگی است و نه به معنای تعهد زوج بر خرید خانه به نام زوجه.

پس حق مسکن در عقد، جدا از شرط خرید خانه برای زوجه است.

باید در نظر داشت که وقتی حق مسکن در عقدنامه به زوجه تعلق گیرد، حتی اگر زوجه صاحب خانه جداگانه ای باشد و یا زوج خانه ای مستقل به نام زوجه خریداری کرده باشد، باز هم تعیین تمام شرایط مربوط به محل اقامت مشترک، بر عهده زوجه می باشد.

اجازه مسکن زن در عقدنامه چیست؟

حق مسکن برای زوجه، زوج را موظف به پذیرش شرایط زوجه برای انتخاب محل زندگی می کند.

حق مسکن در عقد، اختیاری مادام العمر و بلاعزل است و زوجه در تمام طول زندگی مشترک، اختیار تعیین و تغییر محل زندگی را داشته و زوج نیز باید شرایط برآورده نمودن خواسته زوجه را فراهم آورد، به عبارتی زوجه می تواند در اثنای زندگی هر بار که بخواهد درخواست تغییر محل زندگی را داشته باشد و در صورتی که زوج، از پذیرش خواسته او، سر باز زند، مطابق با قانون، محکوم بوده و جریمه می شود و زوجه می تواند از او، برای عدم انجام تعهدات و شرایط ضمن عقد، به مراجع قضایی شکایت کند و می دانیم که عدم رعایت شرایط مندرج در عقدنامه که به تایید و امضای زوج و زوجه رسیده، امکان طلاق یک طرفه برای زوجه، فراهم می گردد.

شرایط ضمن عقد، تضمین قانونی برای احقاق حقوق زوجه است.

البته تمام مصادیقی که مطرح شد، تعریفی قانونی و رسمی از حق مسکن در عقد بود و الزاما به معنای تحقق تک به تک موارد مذکور نیست و مسلما حتی با اعطای حق مسکن در عقد به زوجه، توافق و انتخاب مشترک برای محل زندگی، محقق بوده و مانند تمام مسائل مربوط به زندگی زناشویی، با تواضع و پذیرش متقابل و تفاهم، صورت می گیرد.

حقوق مندرج در قانون خانواده به ویژه حقوقی که برای زوجه در نظر گرفته شده و امکان افزودن آن به شرایط ضمن عقد وجود دارد، اعتبار قانونی داشته و یک ضمانت اجرایی برای مواقع بحرانی در تنش های حاد زندگی است تا در محافل رسمی و قضایی، بدان استناد شده و امکان تحقق و احیای حق زوجه را فراهم آورد.

یکی از سوالاتی که مطرح می شود این است که آیا زوج می تواند از پذیرش شرط حق مسکن در عقد اجتناب کند؟

بله، زوج می تواند چنین شرطی را نپذیرفته و امضا نکند و در این صورت حق مسکن به زوجه تعلق نمی گیرد؛ اما در صورتی که زوج هنگام عقد، شرط حق مسکن در عقدنامه را امضا کند و بپذیرد، در تمام دوران زندگی مشترک، مانند تمامی شرایط عقدنامه، در هر شرایطی باید بدان پایبند باشد.